WIELKI POST... NOWY POCZĄTEK...

Czas, który przynosi „lekarstwo na grzechy”.

Co jest najważniejsze w Wielkim Poście?

Trochę historii

Od samego początku w centrum przeżywania przez chrześcijan swojej wiary była Wielkanoc (Pascha) i jej „cotygodniowa miniatura”, czyli niedziela. Zgromadzenie wierzących w pierwszy dzień tygodnia stanowiło wręcz znak rozpoznawczy chrześcijan. O uczestnictwo w niedzielnej Eucharystii troszczono się nawet w okresach okrutnych prześladowań, gdy obecność na liturgicznym zgromadzeniu groziła śmiercią.

Najstarsze wzmianki o przedwielkanocnym poście pochodzą z III w. W IV w. pewna bystra i wścibska pątniczka Egeria, odwiedzająca Ziemię Świętą, wspomina w swoich pamiętnikach o czterdziestodniowym okresie pokuty. Dzięki jej pamiętnikom i dociekliwości mamy dziś kapitalne relacje z wielkopostnych i paschalnych liturgii z Jerozolimy tamtego czasu. Liczba postnych dni nie zmieniła się właściwie aż do dziś.

Silna wola i dieta

To dwa istotne wielkopostne „zagrożenia”. Dotykają bowiem motywacji podejmowanych przez nas działań. Okres Wielkiego Postu kojarzy się nam przecież z praktykowaniem wyrzeczeń (odmawiam sobie czegoś, co lubię – dobre ćwiczenie dla wzmocnienia silnej woli), oraz z – nomen omen – postem, czyli zmniejszeniem naszych dziennych racji żywnościowych (dieta, motywowana nierzadko pragnieniem osiągnięcia wymarzonej sylwetki).

W praktyce przeżywanie Wielkiego Postu może więc zostać zredukowane do rzeczy drugorzędnych i kompletnie oderwane od jego sensu duchowego i religijnego. Jak temu zaradzić?

Priorytety

Co w Wielkim Poście jest najważniejsze? Jakkolwiek dziwnie by to nie brzmiało – myśl o Wielkanocy. Pascha. To ona jest sensem Wielkiego Postu. Łacińska, obowiązująca i dziś w księgach liturgicznych, nazwa tego okresu to Quadragesima, czyli Czterdziestnica. Czterdzieści dni przygotowania do Paschy.

To fundament. Wszystkie wielkopostne obrzędy, tradycje i zwyczaje, wszystkie nasze postanowienia i wyrzeczenia, mają sens o tyle, o ile pozwalają nam dostrzec rysujący się przed nami horyzont Paschy. Do niej zmierzamy przez te czterdzieści dni i do jej owocnego przeżycia mamy się przygotować. Za nią powinniśmy zatęsknić.

Popiół i diament

Już w Środę Popielcową, u progu Wielkiego Postu, w modlitwie towarzyszącej posypaniu wiernych popiołem słyszymy: „niech wytrwają w czterdziestodniowej pokucie, aby mogli z oczyszczonymi duszami uczestniczyć w paschalnym misterium”. Fascynująca perspektywa.

To, co zaczyna się symbolicznie w znaku popiołu, a więc w kruchości, nietrwałości, w słabości naszego życia, ma, dzięki mocy Boga, zaowocować w nas Paschą Jezusa, nowym życiem, które daje nam Zmartwychwstały. Z popiołu ma zrodzić się diament…

Oto program na czterdzieści wielkopostnych dni. Wprowadza nas weń wezwanie: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Nawracajcie się, gr. metanoeite , dosłownie: zmieniajcie swoje myślenie… To konieczny warunek tej drogi.

Recepta i jeden warunek

W jednej z wielkopostnych modlitw mszalnych dziękujemy Bogu, że jako „lekarstwo na grzechy” wskazał nam: post, modlitwę i jałmużnę. Skład boskiej recepty jest czytelną sugestią: pokutnemu wyrzeczeniu i modlitewnemu trwaniu przed Bogiem musi towarzyszyć miłość do człowieka. W innym razie pozostaniemy skupieni na sobie. Zamknięci w swym „pobożnym” egoizmie.

Jałmużna to dar miłości. To gest miłosierdzia. Czyniony zawsze z pokorą i szacunkiem dla drugiego, potrzebującego, przez tego, który potrzebuje przypomnienia, że na drodze do Boga nigdy nie jest się samemu.

Katechumenat

To jeden z powodów powstania Wielkiego Postu. Czterdzieści postnych dni miało być niegdyś ostatnim etapem przygotowania dorosłych katechumenów-kandydatów do przyjęcia w czasie wielkanocnej liturgii sakramentów chrześcijańskiego wtajemniczenia: Chrztu, Bierzmowania, Eucharystii.

Po setkach lat zwyczaj ten znów powrócił. Jest on także zachętą i szansą dla już ochrzczonych. Po pierwsze, aby towarzyszyć katechumenom w ich duchowej drodze, wspierając ich miłością i modlitwą. Po wtóre, by samemu poczuć się katechumenem. Ogromna większość z nas nie przechodziła drogi przedchrzcielnego katechumenatu. Ochrzczeni we wczesnym dzieciństwie nie przeżywaliśmy świadomie naszego Chrztu.

W Wielkim Poście mamy okazję duchowo powracać do tego wydarzenia, by w Wielką Noc, z płonącymi świecami w dłoniach, odnowić chrzcielne przyrzeczenia z radością wyznając swoją wiarę.

Tajemnica

Tajemnica (łac. sacramentum, gr. mysterion). Tak o paschalnej Czterdziestnicy mówi tekst kolekty – modlitwy pierwszej niedzieli Wielkiego Postu w Mszale Rzymskim. W polskim tłumaczeniu tekstu liturgicznego to ważne słowo ginie. Ale warto sobie uświadomić, że te czterdzieści dni paschalnego przygotowania to sacramentum. Tajemnica-misterium Bożego działania wobec człowieka. W drodze do Paschy, na którą czekamy.

( źródło: portal ALETEIA, https://pl.aleteia.org/2017/03/01/co-jest-najwazniejsze-w-przezywaniu-wielkiego-postu/)

KOLĘDA UZUPEŁNIAJĄCA

Jeżeli ktoś z naszych Parafian miałby życzenie przyjąć wizytę duszpasterską, a nie mógł tego uczynić w wyznaczonym przez nas czasie, jest proszony o zgłoszenie do piątku w kancelarii parafialnej bądź w zakrystii swojej gotowości do spotkania się z kolędującym kapłanem. Kolęda uzupełniająca będzie miała miejsce w najbliższą sobotę. 

ŻYCZENIA ŚWIĄTECZNE 2019

Uroczysta Pasterka

Kolejne Boże Narodzenie przyniosło wiele radości z faktu, że zbawienie stało się udziałem grzesznego człowieka. W parafii św. Józefa uroczystości Narodzenia Pańskiego Roku Pańskiego 2019 rozpoczęły się uroczystą Mszą Świętą Pasterską sprawowaną tradycyjnie o północy. Przewodniczył jej proboszcz parafii, ks. kanonik Eugeniusz Strzech. W uroczystej procesji wejścia ks. proboszcz wniósł figurkę Dzieciątka Jezus umieszczając ją przed Ołtarzem. Radosne Chwała na wysokości Bogu rozświetliło piękne choinki podkreślające wyjątkowość obchodzonych Świąt.

Dobry i kochający człowieka Bóg od wieków wyznaczył czas i miejsce przyjścia na świat swojego Syna. (…) Uboga grota, pasterze, Dzieciątko, Jego Matka i żłóbek. (…) Jak powinna wyglądać nasza reakcja na to wydarzenie? – pytał w homilii przewodniczący liturgii. W homilii ks. Kanonik zapraszał do ożywienia wiary w to wielkie wydarzenie, które miało miejsce w Betlejem.

Przed błogosławieństwem ks. Proboszcz przekazał życzenia Pasterza diecezji, ks. bpa Wiesława A. Meringa, do których dołączył również pozdrowienie bożonarodzeniowe w imieniu własnym oraz księży wikariuszy pracujących w parafii św. Józefa. Podziękował również wszystkim zaangażowanym w przygotowanie świątyni oraz liturgii na Święta Bożego Narodzenia.

Na zakończenie ks. Kanonik przeniósł figurkę Dzieciątka Jezus do Betlejemskiej Szopki, którą odwiedzali przed powrotem do swoich domów zgromadzeni wierni.

Rekolekcje o miłości w parafii św. Józefa

Trzecią Niedzielą Adwentu zakończyliśmy adwentowe ćwiczenia rekolekcyjne, które trwały od piątku. Przewodniczył im ks. mgr lic. Sebastian Adamczyk, prefekt ds. studiów Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku.

W wygłoszonych naukach rekolekcjonista przybliżył wiernym cnotę miłości, która winna objawiać się w konkretnym działaniu każdego człowieka. Właśnie po to przyszedł na świat Zbawiciel, aby okazać nam swoją miłość, dlatego też wszyscy w Niego wierzący są zaproszeni do realizowania w swojej codzienności konkretnych czynów chrześcijańskiej miłości. Kaznodzieja wyznaczył szlak realizacji miłości w codziennym życiu przez pięć konkretnych postaw: słowo, obecność, podarunki, pomoc oraz czuły dotyk. Każdy objaw miłości został dokładnie przedstawiony i poświadczony zbawczym działaniem Chrystusa w historii człowieka.

Adwentowe rekolekcje były okazją do przygotowania swoich serc do przyjęcia Bożej Miłości przez pojednanie się z Bogiem i między sobą dzięki sakramentowi pokuty i pojednania do którego przystąpiła liczna grupa wiernych parafii św. Józefa na włocławskim Zazamczu.

GALERIA

NOWY CZAS ...

Dziś, w niedzielę 1 grudnia, Kościele katolickim rozpoczyna się Adwent. Jest to bogaty w symbolikę, czterotygodniowy okres przygotowania do Bożego Narodzenia oraz wzmożonego oczekiwania na koniec czasów i ostateczne przyjście Jezusa Chrystusa. Czterotygodniowy czas Adwentu, który nie jest okresem pokuty, ale radosnego oczekiwania, obfituje w zwyczaje i symbole. Jest podobny do całego ludzkiego życia, które jest oczekiwaniem na pełne spotkanie z Bogiem.Teologicznie czas ten wyraża oczekiwanie Kościoła na podwójne przyjście Chrystusa. W pierwszym okresie akcent położony jest na Paruzję, czyli ostateczne przyjście Chrystusa na końcu świata. Ostatni tydzień natomiast bezpośrednio przygotowuje do narodzenia Chrystusa, przez które Bóg wypełnia wszystkie obietnice złożone w historii.

Adwent jest wyjątkowym czasem dla chrześcijan. Słowo adwent pochodzi z języka łacińskiego “adventus”, które oznacza przyjście. Dla starożytnych rzymian słowo to, oznaczało oficjalny przyjazd cezara. Dla chrześcijan to radosny czas przygotowania na przyjście Pana. Oczekiwanie na przyjście Chrystusa musi rodzić radość, gdyż jest oczekiwaniem na przyjście Jezusa. Dlatego też Adwent jest nie tyle czasem pokuty, ile raczej czasem pobożnego i radosnego oczekiwania. Opuszczenie hymnu Gloria nie jest wyrazem pokuty, jak w Wielkim Poście, lecz znakiem czekania na nowe zabrzmienie hymnu anielskiego śpiewanego w noc narodzenia Jezusa (Łk 2, 14).

Adwentowe czytania mszalne dotyczą m.in. dramatycznych nawoływań proroków, którzy zachęcają do nawrócenia, podkreślają zbliżający się kres czasu i ostateczne nastanie Królestwa Bożego. Równocześnie jednak Kościół przypomina o nadziei, jaka wiąże się z paruzją, czyli ponownym przyjściem Chrystusa – w każdej Mszy św. padają słowa: “abyśmy zawsze wolni od grzechu i bezpieczni od wszelkiego zamętu, pełni nadziei oczekiwali przyjścia naszego Pana Jezusa Chrystusa”.

Najbardziej charakterystycznym zwyczajem adwentowym, zwłaszcza w Polsce, są Roraty. Jest to Msza św. sprawowana ku czci Najświętszej Maryi Panny, zwykle bardzo wcześnie rano. Wierni, często w ciemnościach przenikniętych jedynie blaskiem trzymanych w ręku świec, wraz z Maryją czekają na wybawienie jakie światu przyniosły narodziny Zbawiciela.

W niektórych miejscach na roratnich Mszach na początku w procesji z kruchty kościoła do ołtarza z lampionami w ręku idą dzieci. Mszę św. rozpoczyna się przy wyłączonych światłach, mrok świątyni rozpraszają jedynie świece i lampiony. Dopiero na śpiew “Chwała na wysokości Bogu” zapala się wszystkie światła w kościele.

Uczestnictwo dzieci w Mszach roratnich wiąże się ze zwyczajem podejmowania różnych dobrych postanowień na czas Adwentu. Dzieci często zapisują te postanowienia na kartkach, składanych następnie przy ołtarzu. Mają one wyrażać wewnętrzne przygotowanie do Bożego Narodzenia i chęć przemiany życia.

Z Roratami związany jest zwyczaj zapalania specjalnej świecy ozdobionej mirtem, nazywanej roratką. Symbolizuje ona Maryję, która jako jutrzenka zapowiada przyjście pełnego światła – Chrystusa. Innym zwyczajem jest zawieszanie w kościele wieńca z czterema świecami oznaczającymi cztery niedziele Adwentu. Z upływem kolejnych tygodni podczas Rorat zapala się odpowiednią liczbę świec. Świece i lampiony tak często używane w liturgii adwentowej wyrażają czuwanie. Nawiązują one do ewangelicznych przypowieści m.in. o pannach mądrych i głupich. Światło jest też wyrazem radości z bliskiego już przyjścia Chrystusa.

Nazwa “roraty” pochodzi od pierwszego słowa łacińskiej pieśni na wejście śpiewanej w okresie Adwentu – “Rorate coeli” (Niebiosa, spuśćcie rosę).

W liturgii adwentowej obowiązuje fioletowy kolor szat liturgicznych. Jako barwa powstała ze zmieszania błękitu i czerwieni, które odpowiednio wyrażają to co duchowe i to co cielesne, fiolet oznacza walkę między duchem a ciałem. Zarazem połączenie błękitu i czerwieni symbolizuje dokonane przez Wcielenie Chrystusa zjednoczenie tego co boskie i tego co ludzkie. Wyjątkiem jest III niedziela Adwentu – tzw. Niedziela “Gaudete” (radujcie się). Obowiązuje w niej różowy kolor szat liturgicznych, który wyraża przewagę światła, a tym samym bliskość Bożego Narodzenia.

Adwent dzieli się na dwa podokresy, z których każdy ma odrębne cechy, wyrażone w dwóch różnych prefacjach adwentowych.

Pierwszy podokres obejmuje czas od pierwszej niedzieli Adwentu do 16 grudnia, gdy czytane są teksty biblijne zapowiadające powtórne przyjście Zbawiciela na końcu świata i przygotowujące do spotkania z Chrystusem Sędzią. Dni powszednie w tym okresie przyjmują wszystkie obchody wyższe rangą (tzn. wspomnienia dowolne, obowiązkowe, święta i uroczystości).

Drugi okres Adwentu, od 17 do 24 grudnia, to bezpośrednie przygotowanie do świąt Bożego Narodzenia. W tym okresie w dni powszednie można obchodzić jedynie święta i uroczystości.

Dawniej Adwent był czasem szczególnej aktywności różnych bractw. Przy kościołach istniały kapele rorantystów, które śpiewem i muzyką uświetniały celebracje, przez co przyciągały wiernych i upowszechniały zwyczaj Rorat. W XIX w. w Warszawie istniało również bractwo roratnie, które ze sprzedaży świec uzyskiwało fundusze na pomoc ludziom ubogim. Obecnie corocznie podobną akcję sprzedaży świec prowadzi pod hasłem katolicka Caritas. Od 6 lat w akcji Wigilijnego Dzieła Pomocy Dzieciom uczestniczą też organizacje charytatywne Kościołów prawosławnego i ewangelicko-augsburskiego.

Pierwsze wzmianki na temat Adwentu jako okresu przygotowania do świąt Bożego Narodzenia pochodzą z IV w. W Rzymie zwyczaj ten znany był od VI w. i obejmował cztery tygodnie przed świętami. Przez pewien czas Adwent był okresem postu, co dalej jest zachowywane w liturgii wschodnie.

www.ekai.pl

MARGARETKI dla Kapłanów

13 października 2019 roku kapłani posługujący w parafii św. Józefa we Włocławku zostali obdarowani bezcennymi prezentami. Darczyńcami byli parafianie wdzięczni za posługę swoich duszpasterzy, którzy ofiarnie pomagają wiernym podążać drogą prowadzącą do ostatecznego celu, którym jest niebo. Ksiądz Kanonik oraz księża wikariusze wraz z ks. Piotrem, kapelanem Szpitala we Włocławku otrzymali Margaretki.

MARGARETKA jest wspaniałym Bożym dziełem. Nazwa pochodzi od imienia dziewczyny, która swoją chorobę przyjęła jako powołanie, tak jak dla innych jest to małżeństwo, kapłaństwo lub życie zakonne. W wieku 13 lat, (VIII 1951r.) zaraziła się chorobą Heine-Medina. Aż do śmierci, zmarła w Wielki Piątek w wieku 40 lat, była całkowicie sparaliżowana, mogła poruszać tylko głową. Pani Louise Ward, która znała osobiście Margaret O'Donnell, 1 sierpnia 1981r. w Aylmer, Quebec, Kanada założyła Ruch Margaretek, którego inspiracją było życie i modlitwa Maragret, i dlatego nazwała go jej imieniem.

W centrum kwiatu wpisuje się imię i nazwisko kapłana, zaś na siedmiu listkach kwiatowych nazwiska siedmiu rodzin (lub imiona i nazwiska siedmiu konkretnych osób), które składają Bogu przyrzeczenie wieczystej modlitwy - każda rodzina (lub pojedyncza osoba) w jednym określonym dniu tygodnia za konkretnego kapłana (źródło: http://www.medjugorje.org.pl/dzial-modlitewny/apostolat-margaretka.html).

Uroczyste złożenie przyrzeczeń stałej modlitwy w intencji każdego z kapłanów pracujących u św. Józefa we Włocławku przedstawicielki Kół Żywej Róży miało miejsce podczas Mszy św. o godz. 10.oo przed błogosławieństwem.

GALERIA